هموگلوبین، پروتئینی است که وظیفۀ حمل‌و‌نقل اکسیژن و دی‌اکسیدکربن در خون را برعهده دارد. هموگلوبین در همۀ گلبول‌های قرمز خون (RBC) وجود دارد. هر شخص، ژن‌های تولیدکنندۀ پروتئین هموگلوبین را از والدین خود به ارث می‌برد. برخی از افراد ژن‌های غیرطبیعی را از والدین خود به ارث می‌برند که می‌تواند منجر به بروز اختلالات هموگلوبین شود. در انواع مختلف بیماری تالاسمی، هموگلوبین طبیعی کافی برای تأمین اکسیژن موردنیاز بدن تولید نمی‌شود. به ارث‌بردن یک یا چند ژن تالاسمی از یک یا هر دو والد، می‌تواند باعث کم‌خونی خفیف تا شدید و تولید گلبول‌های قرمز کوچک‌تر شود.

در انواع مختلف بیماری هموگلوبینوپاتی، ژن‌های سازندۀ هموگلوبین، پروتئین هموگلوبین غیرطبیعی ایجاد می‌کنند که ممکن است مانند هموگلوبین طبیعی‌ عمل ‌نکند. برای بروز این بیماری، معمولاً شخص باید از هر والد، یک ژن معیوب را دریافت کند. معروف‌ترین نمونۀ هموگلوبینوپاتی، کم‌خونی داسی‌شکل است؛ در این بیماری، سلول‌های داسی‌شکل خون، قادر به عبور از رگ‌ها و انتقال اکسیژن به اعضای بدن نیستند. بنابراین در رگ‌ها گیر افتاده، باعث ایجاد درد و آسیب به اندام‌ها و افزایش آسیب‌پذیری نسبت به عفونت می‌شوند. افراد ناقل کم‌خونی داسی‌شکل (کسانی که فقط یک ژن معیوب به ارث برده‌اند)، آن را بروز نمی‌دهند اما می‌توانند ژن غیرطبیعی خود را به فرزندان‌شان منتقل کنند. در صورتی که هر دو والد ناقل باشند، احتمال ابتلای فرزندشان به این بیماری افزایش می‌یابد.

در صورتی که خانوادۀ زن یا همسرش، سابقۀ تالاسمی یا هموگلوبینوپاتی دارند و یا از قومیتی هستند که شیوع یکی از بیماری‌ها در آن‌ها رایج است، حتماً قبل از بارداری باید به مرکز مشاورۀ ژنتیک مراجعه کنند. به عنوان مثال، کم‌خونی داسی‌شکل بیشتر در افرادی که آفریقایی‌تبار هستند، شایع است. انواع مختلف تالاسمی نیز بیشتر در افراد مدیترانه‌ای، آفریقایی یا آسیایی‌تبار شایع است.

سرخجه، ناشی از ویروسی است که از طریق سرفه یا عطسه از فردی به فرد‌ دیگر منتقل‌ می‌شود. هر گونه تماس با ترشحات بینی یا گلوی فرد آلودۀ می‌تواند ویروس را‌ منتقل کند. خانم‌هایی که قبلاً به سرخجه مبتلا شده‌اند و یا واکسن سرخجه را تزریق کرده‌اند، در خون خود پادتن ضدسرخجه دارند که معمولاً از ابتلای مجدد به این بیماری جلوگیری می‌کند؛ این پادتن از نوزاد متولد‌نشده نیز در برابر ویروس محافظت می‌کند که به آن، مصونیت گفته می‌شود.

سرخجه در دوران کودکی معمولاً علائم خفیفی ایجاد می‌کند. با این حال، اگر خانمی در ۳ ماهۀ اول بارداری به سرخجه مبتلا شود و در برابر ویروس مصون نباشد، نوزاد وی در معرض نقایص جدی مادرزادی قرار می‌گیرد.

همۀ خانم‌هایی که می‌خواهند برای اولین‌بار باردار شوند و یا در حال حاضر، اولین بارداری‌شان را تجربه می‌کنند، باید از نظر ایمنی در برابر این بیماری آزمایش شوند. بدین منظور، نمونۀ خون شخص به آزمایشگاه ارسال می‌شود تا بررسی کنند که آیا مقدار کافی پادتن در خون برای محافظت از مادر و جنین وجود دارد یا خیر. در صورتی که خانمی، پادتن کافی نداشته باشد و باردار هم نباشد، ممکن است واکسن سرخجه به او تزریق شود. سپس وی باید حداقل ۲۸ روز صبر کرده و سپس برای باردارشدن اقدام کند.

واکسن سرخجه، ویروس زنده و ضعیف‌شده است و نباید به زنی که در حال حاضر باردار است، تزریق شود. در صورتی که خانم باردار، پادتن کافی برای محافظت از خود و نوزادش نداشته باشد، پزشک به او توصیه می‌کند که در تمام طول دوران بارداری از تماس با افرادی که علائم سرخجه دارند، خودداری کند. پس از زایمان، حتماً باید در زمان مناسب واکسن سرخجه را تزریق کند تا در بارداری‌های بعدی دچار مشکل نشود.

در ایالات متحدۀ آمریکا، آزمایش ایدز پیش از بارداری به آزمایشی عادی تبدیل شده است و حتی در برخی ایالت‌ها، انجام آن الزامی است. ممکن است سال‌ها پیش به ایدز مبتلا شده باشید و از آن اطلاع نداشته باشید. بیشتر مبتلایان، به دلیل این‌که علائمی از بیماری ندارند، نمی‌دانند که به ایدز مبتلا هستند. در واقع این آزمایش برای اطمینان از سلامتی شما و نوزادتان انجام می‌شود. انتخاب با شماست، می‌توانید این آزمایش را انجام ندهید. اما ممکن است این تصمیم شما به کودک‌تان آسیب برساند. در حالت ایده‌آل، خانم باردار به عنوان بخشی از فرآیند مراقبت‌های پیش از بارداری، آزمایش خون می‌دهد و با انجام این کار، به خوبی از خود و نوزادش محافظت می‌کند.

HIV، ویروسی است که باعث بیماری ایدز (سندرم نقص ایمنی اکتسابی) می‌شود. در صورتی که خانمی باردار مبتلا به ویروس HIV باشد، ویروس می‌تواند به نوزاد منتقل شده و نوزاد را آلوده کند.

آزمایش‌های غربالگری، وجود آنتی‌ژن HIV (آنتی‌ژن p24) و آنتی‌بادی‌های HIV را در خون تشخیص می‌دهند. آزمایش پیشنهادی برای غربالگری ویروس HIV، انجام آزمایش آنتی‌ژن/آنتی‌بادی است. این آزمایش، شامل خون‌گیری از ورید است. هم‌چنین یک تست سریع آنتی‌ژن/آنتی‌بادی با خراش انگشت نیز انجام می‌شود. برخی از آزمایش‌های غربالگری فقط وجود آنتی‌بادی HIV را تشخیص می‌دهند. این آزمایش‌ها هم به صورت آزمایش خون و هم به صورت آزمایش بزاق دهان انجام می‌شوند.

اگر از هر نوع آزمایش آنتی‌بادی استفاده کردید و نتیجه مثبت شد، برای تأیید نتیجه باید آزمایش آنتی‌بادی دیگری که متفاوت با آزمایش قبلی باشد، انجام دهید. در صورتی که نتیجۀ آزمایش دوم با آزمایش اول یکسان نباشد، آزمایش سوم را باید انجام دهید؛ این آزمایش به دنبال ویروس واقعی در خون است و شامل خون‌گیری از ورید است. در این آزمایش، میزان ویروس در خون تشخیص داده شده و معروف به آزمایش بار ویروسی HIV است.

در صورتی که آزمایش‌ها، نشان‌دهندۀ وجود ویروس HIV در بدن باشند، شخص باید قبل از بارداری با پزشک خود در مورد خطرات و تاثیرات بارداری بر سلامتی وی و نوزاد مشورت کند. انجام اقدامات درمانی برای مادر در دوران بارداری، انجام اقدامات احتیاطی هنگام تولد و اجتناب از شیردهی می‌تواند خطر انتقال عفونت از مادر به نوزاد را به حداقل برساند. تزریق داروی ضدرتروویروسی زیدوودین (به انگلیسی: ZIDOVUDINE) به صورت داخل‌وریدی در حین زایمان و هم‌چنین دو بار در روز به صورت خوراکی برای نوزاد به مدت ۶ هفته، میزان انتقال را از ۲۵-۳۳ درصد به حدود ۱-۲ درصد کاهش می‌دهد. ترکیبی از درمان‌های ضدرتروویروسی در کاهش خطر انتقال HIV به نوزاد بسیار مؤثر است.

نتیجۀ منفی آزمایش آنتی‌بادی HIV بدین معناست که هیچ عفونتی وجود ندارد و یا هنوز مقدار کافی آنتی‌بادی تولید نشده است. اگر شخصی قبلاً در فعالیت‌های پرخطر منتقل‌کنندۀ ویروس HIV حضور داشته (رابطۀ جنسی محافظت‌نشده و مصرف مواد مخدر به صورت تزریق داخل‌وریدی) باید یک یا چند بار دیگر در دوران بارداری آزمایش بدهد.

از آزمایش پاپ‌اسمیر برای غربالگری سرطان دهانۀ رحم، بیماری‌های پیش‌سرطانی، التهاب و برخی بیماری‌های مقاربتی استفاده می‌شود. آزمایش HPV نیز انواع پرخطر ویروس پاپیلومای انسانی را تشخیص می‌دهد که خطر ابتلا به سرطان دهانۀ رحم را در زنان افزایش می‌دهند. موارد زیر توسط سازمان‌های بهداشتی توصیه می‌شوند:

ویروس‌های هپاتیت باعث التهاب کبد می‌شوند. مبتلایان به هپاتیت B حاد یا هپاتیت C، ممکن است علائمی مانند خستگی، تهوع و زردی داشته باشند. بیشتر افراد ‌بدون هیچ‌گونه مداخله‌ای بهبود می‌یابند اما برخی ممکن است دچار عفونت ‌مزمن‌ شوند. برخی از مبتلایان دچار آسیب پیش‌روندۀ کبدی می‌شوند که می‌تواند منجر به سرطان کبد‌ و ‌مرگ ‌شود.