تصور کنید یک مهمان ناخوانده و پنهان در بدن شما وجود دارد که می‌تواند آرام آرام سلامتتان را تحلیل ببرد، بدون اینکه حتی متوجه حضورش شوید. متأسفانه، بسیاری از بیماری‌های مقاربتی، به‌خصوص در مراحل اولیه، هیچ علامت واضحی ندارند. این “خاموشی” باعث می‌شود افراد از آلودگی خود بی‌خبر باشند و ناخواسته بیماری را به دیگران منتقل کنند، در حالی که عفونت به تدریج در بدنشان پیشرفت کرده و می‌تواند عوارض جدی و گاهی جبران‌ناپذیری ایجاد کند؛ عوارضی مانند ناباروری، دردهای مزمن، آسیب به اندام‌های حیاتی، و حتی افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های دیگر مانند HIV.

شاید این حقیقت کمی نگران‌کننده به نظر برسد، اما خبر خوب این است که تقریباً تمام بیماری‌های مقاربتی قابل تشخیص و بسیاری از آن‌ها قابل درمان هستند، به شرطی که به موقع شناسایی شوند. اما سؤال اینجاست: چگونه می‌توان این “دشمنان خاموش” را شناسایی کرد؟ به‌خصوص وقتی هیچ علامتی وجود ندارد؟ این سؤال اگرچه نگران‌کننده است، اما پاسخ ساده و قاطعانه‌ای دارد: انجام آزمایش‌های منظم و هدفمند. آزمایش‌های STD یا بیماری‌های مقاربتی ابزار قدرتمند و ضروری برای پرده برداشتن از این پنهان‌کاری هستند. آن‌ها به شما این امکان را می‌دهند که وضعیت سلامت جنسی خود را بدانید، در صورت لزوم به سرعت درمان شوید، و از انتقال بیماری به عزیزان‌تان جلوگیری کنید.

اما با وجود انواع مختلف بیماری‌های مقاربتی و آزمایش‌های گوناگون، ممکن است این سؤال برایتان پیش بیاید که کدام آزمایش‌های STD را باید انجام دهم، و در چه شرایطی زمانی؟ در این مقاله، ما قصد داریم به این سؤالات مهم پاسخ دهیم و شما را با کلیدی‌ترین آزمایش‌های مورد استفاده برای تشخیص شایع‌ترین بیماری‌های مقاربتی آشنا کنیم.

بیماری‌های مقاربتی (STDs): شناخت دشمنان خاموش سلامت جنسی

بیماری‌های مقاربتی، یا به اختصار STD (Sexually Transmitted Diseases)، عفونت‌هایی هستند که در درجه اول از طریق تماس جنسی منتقل می‌شوند. این تماس می‌تواند شامل انواع رابطه جنسی باشد. عامل این عفونت‌ها می‌تواند باکتری‌ها، ویروس‌ها یا انگل‌ها باشند که هر یک بیماری‌های خاص خود را ایجاد می‌کنند. شناخت انواع رایج این بیماری‌ها اولین قدم برای درک اهمیت آزمایش دادن است.

از جمله شایع‌ترین STDهای باکتریایی می‌توان به کلامیدیا و سوزاک اشاره کرد که اغلب بدون علامت هستند اما می‌توانند عوارض جدی ایجاد کنند. سیفلیس نیز یک عفونت باکتریایی جدی است که در صورت عدم درمان از مراحل اولیه (با زخم‌های بدون درد) به مراحل پیشرفته‌تر با آسیب‌های گسترده سیستمی پیشرفت می‌کند. در دسته STDهای ویروسی، ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) که عامل بیماری ایدز است، ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) که عامل تبخال تناسلی است، ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) که عامل زگیل تناسلی و برخی سرطان‌هاست، و ویروس‌های هپاتیت B و C (که اگرچه راه‌های انتقال دیگری نیز دارند، اما از طریق تماس جنسی هم منتقل می‌شوند) قرار می‌گیرند. یکی از ویژگی‌های خطرناک بسیاری از STDها این است که فرد ممکن است برای مدت طولانی هیچ علامتی نداشته باشد یا علائم آنقدر خفیف باشند که نادیده گرفته شوند. این “حاملان بدون علامت” به راحتی می‌توانند عفونت را به دیگران منتقل کنند، در حالی که خود بیماری به آرامی در بدنشان در حال پیشرفت است و می‌تواند قبل از ظهور علائم جدی، آسیب‌هایی را وارد کند. به همین دلیل، تکیه صرف بر وجود علائم برای تشخیص STDها رویکردی ناکافی و خطرناک است.

چرا انجام آزمایش‌های STD تا این حد مهم است؟

شاید فکر کنید اگر علامتی ندارید، نیازی به آزمایش STD نیست. اما این یک باور اشتباه و خطرناک است. همانطور که گفته شد، بسیاری از STDها بدون علامت هستند، اما حتی در این حالت نیز می‌توانند به بدن آسیب بزنند و قابل انتقال به دیگران هستند. عدم‌تشخیص و درمان به‌موقع STDها می‌تواند پیامدهای بسیار جدی وSometimes irreversible داشته باشد:

برای خانم‌ها، یکی از خطرناک‌ترین عوارض STDهای باکتریایی مانند کلامیدیا و سوزاک درمان‌نشده، بیماری التهابی لگن (Pelvic Inflammatory Disease – PID) است. PID می‌تواند باعث آسیب دائمی به لوله‌های فالوپ شده و منجر به ناباروری، حاملگی خارج رحمی (Ectopic Pregnancy) و دردهای مزمن لگنی شود. در مردان، این عفونت‌ها می‌توانند باعث التهاب اپیدیدیم (لوله پشت بیضه) و در نتیجه درد و در موارد نادر ناباروری شوند. عفونت‌های ویروسی مانند HPV می‌توانند منجر به زگیل تناسلی شوند که اگرچه معمولاً خطرناک نیستند، اما برخی تیپ‌های HPV با خطر بالای سرطان دهانه رحم، مقعد، دهان و گلو مرتبط هستند. هپاتیت B و C می‌توانند باعث آسیب جدی به کبد، سیروز و سرطان کبد شوند. سیفلیس درمان‌نشده می‌تواند در مراحل پایانی به سیستم عصبی، قلب و عروق آسیب جدی وارد کند. عفونت HIV در صورت عدم درمان سیستم ایمنی را تخریب کرده و منجر به بیماری ایدز و عفونت‌های فرصت‌طلب کشنده می‌شود.

علاوه بر این عوارض فردی، عدم اطلاع از وضعیت ابتلا به STDها باعث می‌شود فرد ناخواسته عفونت را به شریک(های) جنسی خود منتقل کند، که این چرخه انتقال را ادامه می‌دهد. آزمایش STD نه تنها برای سلامت خود شما، بلکه برای سلامت شریک زندگی‌تان و جامعه ضروری است. با تشخیص زودهنگام، نه تنها از بروز عوارض جدی جلوگیری می‌کنید، بلکه با شروع درمان مناسب، زنجیره انتقال بیماری را نیز قطع خواهید کرد. آزمایش دادن یک گام مسئولانه برای حفظ سلامت جنسی فردی و جمعی است.

چه کسانی باید آزمایش STD بدهند؟ راهنمای زمان‌بندی و گروه‌های در معرض خطر

یکی از سؤالات کلیدی این است که چه افرادی و در چه زمانی باید برای آزمایش‌های STD اقدام کنند. توصیه‌های پزشکی برای غربالگری (Screening) بیماری‌های مقاربتی بر اساس سن، جنس، و رفتارهای جنسی فرد متفاوت است. هدف غربالگری، شناسایی عفونت‌ها در افرادی است که هیچ علامتی ندارند، تا درمان زودهنگام انجام شود و از عوارض و انتقال جلوگیری شود.

توصیه‌های کلی برای غربالگری عبارتند از:

• تمام افراد فعال جنسی: توصیه می‌شود حداقل سالی یک بار برای شایع‌ترین STDها مانند کلامیدیا و سوزاک آزمایش بدهند.
• خانم‌های فعال جنسی زیر ۲۵ سال: به دلیل شیوع بالاتر کلامیدیا و سوزاک در این گروه سنی، توصیه به غربالگری سالانه برای این دو عفونت اکیداً توصیه می‌شود.
• خانم‌های بالای ۲۵ سال با عوامل خطر: اگر شریک جنسی جدید یا شرکای متعدد دارید، یا شریک جنسی شما مبتلا به STD است، باید سالانه آزمایش دهید.
• افراد باردار: غربالگری برای STDهای خاصی مانند سیفلیس، HIV و هپاتیت B در اوایل بارداری برای جلوگیری از انتقال به نوزاد حیاتی است و در صورت لزوم ممکن است در اواخر بارداری نیز تکرار شود. غربالگری برای کلامیدیا و سوزاک در بارداری نیز رایج است.
• افراد با رفتارهای پرخطر: این شامل افرادی می‌شود که دارای شرکای جنسی متعدد هستند، بدون استفاده از کاندوم رابطه جنسی دارند، از مواد مخدر تزریقی استفاده می‌کنند (به دلیل خطر انتقال HIV و هپاتیت B/C)، یا شریک جنسی آن‌ها در گروه پرخطر قرار دارد. این افراد ممکن است نیاز به آزمایش‌های مکرر و برای طیف وسیع‌تری از STDها داشته باشند.
• افراد دارای علائم مشکوک: در صورت مشاهده هرگونه علامتی مانند ترشحات غیرعادی، زخم یا تاول در ناحیه تناسلی یا اطراف آن، درد یا سوزش هنگام ادرار، یا درد در ناحیه لگن/شکم، باید فوراً به پزشک مراجعه کرده و آزمایش‌های لازم را انجام دهید. این علائم هرچند ممکن است ناشی از STD نباشند، اما نیاز به بررسی دارند.
• افرادی که شریک جنسی آن‌ها مبتلا به STD تشخیص داده شده است: این افراد حتی اگر علامتی نداشته باشند، باید فوراً آزمایش دهند.
• قبل از شروع رابطه جنسی با شریک جدید: انجام آزمایش‌های STD توسط هر دو طرف قبل از شروع رابطه می‌تواند گامی مهم برای حفظ سلامت هر دو نفر باشد.
• پس از رابطه جنسی محافظت نشده یا پاره شدن کاندوم: حتی اگر در گروه پرخطر نباشید، پس از چنین اتفاقی توصیه می‌شود برای آرامش خاطر و تشخیص زودهنگام، آزمایش‌های لازم را انجام دهید.

فراموش نکنید که این‌ها فقط توصیه‌های کلی هستند و بهترین زمان‌بندی و نوع آزمایش‌ها برای هر فرد باید با مشورت پزشک و بر اساس شرایط و سوابق فردی تعیین شود.

کلیدی‌ترین آزمایش‌های STD: نگاهی به روش‌های تشخیص آزمایشگاهی

آزمایشگاه‌ها نقش محوری در تشخیص دقیق و سریع بیماری‌های مقاربتی ایفا می‌کنند. با پیشرفت تکنولوژی‌های آزمایشگاهی، امروزه می‌توان با دقت بسیار بالایی حتی عفونت‌ها را در مراحل اولیه شناسایی کرد. در اینجا به برخی از کلیدی‌ترین آزمایش‌های مورد استفاده برای تشخیص شایع‌ترین STDها می‌پردازیم:

۱. آزمایش‌های تشخیص کلامیدیا و سوزاک (Chlamydia & Gonorrhea): این دو عفونت باکتریایی بسیار شایع هستند و اغلب با هم رخ می‌دهند. بهترین روش تشخیص برای آن‌ها استفاده از روش‌های مولکولی به نام NAATs (Nucleic Acid Amplification Tests) است که ماده ژنتیکی (DNA یا RNA) باکتری را شناسایی می‌کند. نمونه مورد نیاز معمولاً نمونه ادرار است، که جمع‌آوری آن آسان است. در موارد خاص یا در صورت درگیری سایر نواحی، ممکن است از سواب از گردن رحم (در خانم‌ها)، مجرای ادرار (در مردان)، گلو یا مقعد نمونه‌گیری شود. اهمیت این آزمایش‌ها در تشخیص زودهنگام عفونت‌هایی است که اغلب بدون علامت هستند اما می‌توانند باعث PID و ناباروری شوند. تشخیص و درمان سریع از عوارض جدی جلوگیری می‌کند.

۲. آزمایش‌های تشخیص سیفلیس (Syphilis): سیفلیس یک عفونت باکتریایی است که در صورت عدم درمان از مراحل اولیه (با زخم اولیه بدون درد) به مراحل ثانویه (با بثورات جلدی) و سپس مراحل پنهان و ثالثیه (با آسیب‌های جدی به ارگان‌ها) پیشرفت می‌کند. تشخیص سیفلیس معمولاً با آزمایش خون انجام می‌شود. دو نوع اصلی آزمایش خون برای سیفلیس وجود دارد: آزمایش‌های غیرترپونمال (مانند VDRL و RPR) که نشانگر فعالیت بیماری هستند و آزمایش‌های ترپونمال (مانند TP-PA و FTA-ABS) که نشانگر تماس قبلی با باکتری سیفلیس هستند. معمولاً برای تأیید تشخیص، نیاز به انجام دو نوع آزمایش است. تشخیص زودهنگام سیفلیس حیاتی است زیرا درمان آن در مراحل اولیه با آنتی‌بیوتیک بسیار مؤثر است و از پیشرفت به مراحل کشنده جلوگیری می‌کند.

۳. آزمایش‌های تشخیص HIV (ویروس نقص ایمنی انسانی): تشخیص عفونت HIV که عامل بیماری ایدز است، معمولاً با آزمایش خون انجام می‌شود. رایج‌ترین آزمایش غربالگری اولیه، آزمایش نسل چهارم (Fourth-Generation Test) است که هم آنتی‌بادی‌های علیه ویروس و هم آنتی‌ژن P24 ویروس را شناسایی می‌کند. این آزمایش می‌تواند عفونت را زودتر از آزمایش‌هایی که فقط آنتی‌بادی را شناسایی می‌کنند (مانند آزمایش‌های نسل‌های قدیمی‌تر)، معمولاً طی چند هفته پس از مواجهه، تشخیص دهد. در موارد خاص یا برای تأیید تشخیص، ممکن است از آزمایش‌های پیشرفته‌تری مانند PCR (برای شناسایی مستقیم RNA ویروس) استفاده شود. تشخیص زودهنگام HIV امکان شروع درمان ضدویروسی را فراهم می‌کند که می‌تواند پیشرفت بیماری را کنترل کرده، طول عمر فرد را افزایش دهد و خطر انتقال به دیگران را به شدت کاهش دهد.

۴. آزمایش‌های تشخیص هرپس سیمپلکس ویروس (Herpes Simplex Virus – HSV): ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) عامل تبخال تناسلی و دهانی است. تشخیص HSV می‌تواند به دو روش اصلی انجام شود: اگر ضایعه فعال (تاول یا زخم) وجود دارد، بهترین روش گرفتن نمونه سواب از ضایعه و ارسال آن برای آزمایش PCR یا کشت ویروس است تا خود ویروس شناسایی شود. اگر ضایعه فعال وجود ندارد یا فرد به دنبال اطلاع از سابقه مواجهه با ویروس است، می‌توان از آزمایش خون برای شناسایی آنتی‌بادی‌های علیه HSV تیپ ۱ (HSV-1) و تیپ ۲ (HSV-2) استفاده کرد. اهمیت این آزمایش در این است که بسیاری از افراد آلوده به HSV از وضعیت خود بی‌خبرند، حتی اگر علامتی نداشته باشند، می‌توانند ویروس را منتقل کنند.

۵. آزمایش‌های تشخیص هپاتیت B و C (Hepatitis B & C): این دو ویروس عمدتاً از طریق خون منتقل می‌شوند، اما انتقال جنسی نیز از راه‌های مهم سرایت آن‌هاست. تشخیص عفونت هپاتیت B و C با آزمایش خون انجام می‌شود که به دنبال آنتی‌ژن‌ها و آنتی‌بادی‌های خاص ویروس در خون می‌گردد. آزمایش‌های غربالگری اولیه معمولاً شامل بررسی HBsAg و Anti-HBs برای هپاتیت B و Anti-HCV برای هپاتیت C هستند. در صورت مثبت بودن آزمایش‌های غربالگری، آزمایش‌های تأییدی و تکمیلی (مانند PCR برای اندازه‌گیری بار ویروسی) انجام می‌شوند. تشخیص زودهنگام هپاتیت B و C برای جلوگیری از آسیب مزمن کبدی، سیروز و سرطان کبد و همچنین جلوگیری از انتقال به دیگران حیاتی است. واکسیناسیون علیه هپاتیت B نیز یک روش پیشگیری بسیار مؤثر است.

۶. آزمایش‌های تشخیص HPV (ویروس پاپیلومای انسانی): ویروس HPV بسیار شایع است و برخی تیپ‌های آن می‌توانند باعث زگیل تناسلی و برخی دیگر با خطر بالای سرطان‌های مرتبط (به‌خصوص سرطان دهانه رحم در خانم‌ها) همراه باشند. روش اصلی غربالگری برای HPV در خانم‌ها، تست پاپ اسمیر (Pap Smear) است که در آن نمونه‌ای از سلول‌های دهانه رحم گرفته شده و زیر میکروسکوپ برای بررسی تغییرات پیش‌سرطانی بررسی می‌شود. در کنار پاپ اسمیر، تست HPV DNA نیز از نمونه دهانه رحم انجام می‌شود که به طور مستقیم وجود ماده ژنتیکی تیپ‌های پرخطر HPV را شناسایی می‌کند. اهمیت این آزمایش‌ها در تشخیص زودهنگام تغییرات سلولی ناشی از HPV و شناسایی خانم‌هایی است که در معرض خطر بالای سرطان دهانه رحم قرار دارند، تا بتوان درمان پیشگیرانه را انجام داد. واکسیناسیون علیه HPV نیز ابزار پیشگیری بسیار مؤثری است که برای دختران و پسران توصیه می‌شود.

این‌ها تنها بخشی از آزمایش‌های موجود برای STDها هستند و آزمایش‌های دیگری نیز برای تشخیص عفونت‌هایی مانند تریکوموناس، شانکروئید و غیره وجود دارد که ممکن است پزشک بر اساس شرایط بالینی و سابقه بیمار آن‌ها را درخواست کند.

روند انجام آزمایش‌های STD: از نمونه‌گیری تا دریافت نتیجه

انجام آزمایش‌های STD یک فرآیند ساده و محرمانه است. معمولاً اولین قدم مراجعه به پزشک است که با بررسی سابقه پزشکی و رفتارهای پرخطر شما، آزمایش‌های مناسب را تجویز می‌کند. سپس با نسخه پزشک به آزمایشگاه مراجعه می‌کنید.

در آزمایشگاه، نمونه لازم بر اساس نوع آزمایش جمع‌آوری می‌شود. این نمونه می‌تواند شامل:

• نمونه خون: برای آزمایش‌هایی مانند HIV، سیفلیس، هپاتیت B و C، و هرپس (آنتی‌بادی).
• نمونه ادرار: برای آزمایش‌های کلامیدیا و سوزاک.
• نمونه سواب: برای آزمایش‌هایی مانند کلامیدیا و سوزاک (از نواحی خاص)، هرپس (از ضایعات)، و HPV/پاپ اسمیر (از دهانه رحم). نمونه‌گیری معمولاً سریع و با حداقل ناراحتی انجام می‌شود.

پس از جمع‌آوری نمونه، نمونه به بخش فنی آزمایشگاه فرستاده می‌شود و با استفاده از تجهیزات پیشرفته و روش‌های دقیق، آنالیز می‌گردد. زمان لازم برای آماده شدن نتایج بسته به نوع آزمایش متفاوت است، اما معمولاً طی چند روز کاری آماده می‌شوند. نتایج آزمایش‌ها با رعایت کامل اصل محرمانگی، مستقیماً به خود شما اطلاع داده می‌شود.

تفسیر نتایج آزمایش‌های STD: مثبت یعنی چه؟ منفی یعنی چه؟

دریافت نتیجه آزمایش STD می‌تواند کمی نگران‌کننده باشد، اما درک معنای ساده نتایج می‌تواند به شما کمک کند. نتایج معمولاً به صورت “مثبت” (Positive)، “منفی” (Negative)، یا گاهی “مبهم/نامشخص” (Inconclusive/Indeterminate) گزارش می‌شوند.

• نتیجه مثبت: نتیجه مثبت معمولاً به این معنی است که عفونت مورد نظر در بدن شما شناسایی شده است. دریافت نتیجه مثبت ممکن است ترسناک باشد، اما مهم این است که بدانید تشخیص زودهنگام گام اول درمان است. شما باید فوراً با پزشک خود تماس بگیرید تا در مورد نتایج صحبت کرده و برنامه درمانی مناسب را آغاز کنید. در برخی موارد، به‌خصوص برای نتایج مثبت اولیه (غربالگری)، ممکن است آزمایش تأییدی دیگری برای قطعیت تشخیص لازم باشد.
• نتیجه منفی: نتیجه منفی به این معنی است که شواهدی از عفونت مورد نظر در نمونه شما در زمان انجام آزمایش یافت نشده است. این خبر خوبی است، اما مهم است که مفهوم “دوره پنجره” (Window Period) را به یاد داشته باشید. دوره پنجره، بازه زمانی بین لحظه ورود عفونت به بدن و زمانی است که آزمایش قادر به شناسایی آن می‌شود. این دوره برای STDهای مختلف متفاوت است (مثلاً برای HIV می‌تواند چند هفته باشد). اگر در دوره پنجره آزمایش داده باشید، حتی اگر آلوده شده باشید، ممکن است نتیجه منفی کاذب دریافت کنید. بنابراین، اگر اخیراً (در محدوده دوره پنجره برای آن STD خاص) در معرض خطر بوده‌اید یا علائم مشکوکی دارید که ادامه پیدا می‌کنند، پزشک ممکن است توصیه به تکرار آزمایش پس از گذشت دوره پنجره کند.
• نتیجه مبهم/نامشخص: گاهی نتایج واضح نیستند و نیاز به تکرار آزمایش یا انجام آزمایش دیگری برای روشن شدن وضعیت وجود دارد.

نکته حیاتی این است که هرگز نباید نتایج آزمایش STD خود را خودتان تفسیر کنید. همیشه نتایج را با پزشک خود در میان بگذارید. پزشک می‌تواند با در نظر گرفتن سابقه پزشکی شما، رفتارهای پرخطر اخیر، علائم (در صورت وجود)، و نوع و زمان‌بندی آزمایش انجام شده، نتیجه را به درستی تفسیر کرده و راهنمایی‌های لازم را ارائه دهد.

تشخیص زودهنگام، کلید سلامت جنسی و آرامش خاطر

ماهیت اغلب بدون علامت بسیاری از این عفونت‌ها، تشخیص آن‌ها را دشوار می‌سازد و همین موضوع اهمیت انجام منظم و هدفمند آزمایش‌های STD را صدچندان می‌کند. همانطور که در این مقاله به تفصیل شرح داده شد، آزمایش‌های خون، ادرار و سواب ابزارهای قدرتمندی هستند که به ما امکان می‌دهند تا شایع‌ترین بیماری‌های مقاربتی مانند کلامیدیا، سوزاک، سیفلیس، HIV، هرپس، هپاتیت و HPV را شناسایی کنیم. دانستن این که چه کسی، چه زمانی و چه آزمایش‌هایی را باید انجام دهد، گام اول در مدیریت سلامت جنسی است. گروه‌های در معرض خطر، افراد با علائم مشکوک، و حتی افراد فعال جنسی بدون علامت، همگی باید به فکر انجام آزمایش‌های منظم باشند. تشخیص زودهنگام نه تنها به فرد مبتلا امکان دریافت درمان مؤثر و جلوگیری از عوارض طولانی مدت را می‌دهد، بلکه مهم‌تر از آن، از انتقال ناخواسته عفونت به دیگران جلوگیری کرده و به شکستن چرخه انتقال کمک می‌کند. اگر در مورد نیاز به انجام آزمایش‌های STD سؤالی دارید، در گروه در معرض خطر قرار دارید، و یا علائم مشکوکی مشاهده می‌کنید، بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید.

آزمایشگاه نانو با درک حساسیت موضوع و با بهره‌گیری از جدیدترین تجهیزات و متدهای آزمایشگاهی و با تأکید بر اصل محرمانگی، آماده ارائه خدمات کامل آزمایش‌های تشخیصی بیماری‌های مقاربتی (STD) به شما عزیزان است. آزمایشگاه نانو همواره در کنار شماست تا با خدمات آزمایشگاهی مطمئن، در مسیر سلامت و پیشگیری همراه‌تان باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر و انجام آزمایش‌ها می‌توانید با ما تماس بگیرید یا به آزمایشگاه مراجعه نمایید.