قرص‌های ضدبارداری حاوی هورمون‌هایی هستند که در طول چرخۀ قاعدگی، مانع از تخمک‌گذاری شده و از طریق ایجاد تغییرات دیگری در بدن به پیشگیری از بارداری کمک می‌کنند؛ این بدان معناست که تخمدان در زمان مصرف قرص، تخمک آزاد نمی‌کند و بنابراین هیچ چیزی برای بارور‌شدن توسط اسپرم وجود نخواهد داشت. ضمناً در طول مدت مصرف قرص که نوعی روش هورمونی برای پیشگیری از بارداری است، مخاط دهانۀ رحم نیز ضخیم‌تر و چسبناک‌تر شده و ورود اسپرم به داخل رحم دشوار می‌شود.

در حین استفاده از داروهای ضد‌بارداری هورمونی، لایۀ داخلی رحم نیز دچار تغییر می‌شود. بافت رحم ممکن است نازک شده یا رشد آن به طور کامل متوقف شود؛ این امر شانس لانه‌گزینی را کاهش می‌دهد.

نداشتن رابطۀ جنسی، تنها روش صددرصد درصد موثر برای پیشگیری از بارداری و انتقال عفونت‌های مقاربتی است. همۀ روش‌های دیگر پیشگیری از بارداری تا حدودی با خطر شکست مواجهند؛ حتی اگر این خطر بسیار اندک باشد‌.

با این حال، اگر نداشتن رابطۀ جنسی جزو روش‌های مدنظر نباشد، روش‌های دیگری نیز وجود دارد. یکی از این روش‌ها، استفاده از یک ابزار داخل‌رحمی به نام آی یو دی (IUD) است؛ IUD به عنوان یک روش پیشگیری از بارداری طولانی‌مدت و برگشت‌پذیر (LARC) در نظر گرفته می‌شود.

تنها کاری که لازم است انجام دهید این است که از پزشک بخواهید IUD را داخل رحم قرار دهد و پس از آن، IUD می‌تواند برای مدت پنج تا هفت سال در رحم باقی بماند و مانع از بارداری شما بشود. شکل دیگر پیشگیری از بارداری به صورت برگشت‌پذیر و طولانی‌مدت، استفاده از ایمپلنت هورمونی ضدبارداری است که در زیر پوست بازوی خانم قرار گرفته و تا سه سال در همان‌جا باقی می‌ماند. روش‌هایی نیز وجود دارد که با عمل جراحی، اقدام به عقیم‌سازی شخص می‌کنند.

حتماً با پزشک خود در مورد مزایا و معایب این روش‌ها صحبت کنید تا بتوانید بهترین انتخاب ممکن را داشته باشید.