هر دو نوع دیابت علائم خطرناک هشدار‌دهنده‌ی مشابهی دارند.

بدن غذای صرف‌شده را به گلوکز تبدیل می‌کند تا سلول‌ها از آن به‌عنوان انرژی استفاده کنند. اما سلول‌ها برای استفاده از گلوکز به انسولین نیاز دارند. اگر بدن نتواند انسولین کافی یا کلاً انسولین را تولید کند، یا اگر سلول‌های بدن در مقابل انسولین تولید‌شده مقاومت نشان دهند، سلول‌ها از گلوکز استفاده نکرده و فرد انرژی نخواهد داشت. این می‌تواند منجر به خستگی و گشنگی بیش‌از‌حد معمول شود.

یک فرد معمولی اصولاً باید در طی ۲۴ ساعت بین ۴ تا ۷ بار ادرار کند. ولی افراد مبتلا به دیابت ممکن است بیش از این تعداد ادرار کنند. اما چرا؟ به‌طور طبیعی، بدن گلوکز را با عبور از کلیه‌ها جذب می‌کند. اما زمانی که دیابت منجر به افزایش سطح قند‌ خون می‌شود، ممکن است کلیه قادر به برگرداندن همه‌ی گلوکز خون نباشد. این باعث می‌شود تا بدن ادرار بیشتری را دفع و مایعات بیشتری را مصرف کند. در نتیجه، نیاز به مصرف بیشتر مایعات و تکرر ادرار خواهید داشت. چون بیش‌از‌حد ادرار می‌کنید، بیش از اندازه نیز تشنه می‌شوید. زمانی که مایعات زیاد مصرف می‌کنید، ادرار هم زیاد خواهید کرد.

به دلیل این که بدن از مایعات برای تولید ادرار استفاده می‌کند، رطوبت کم‌تری برای دیگر بخش‌ها باقی می‌ماند. ممکن است بدن‌تان کم‌آب شده و در دهان‌تان احساس خشکی کنید. پوست خشک هم منجر به خارش می‌شود.

تغییر در سطح مایعات بدن باعث تورم لنز‌های چشم می‌شود. همچنین، تغییر شکل در چشم منجر به عدم‌توانایی در تمرکز می‌شود.

ممکن است متوجه علائم زیر بشوید:

اگر بدن قادر به دریافت انرژی از غذا نباشد، شروع به سوزاندن ماهیچه‌ها و چربی برای تولید انرژی می‌کند.

زمانی که بدن شروع به چربی‌سوزی می‌کند، کتون تولید می‌شود. کتون می‌تواند به مقدار خطرناکی در بدن تجمع کرده و منجر به بیماری تهدید‌کننده‌ی زندگی به نام «کتواسیدوز دیابتی» شود. کتون همچنین می‌تواند باعث احساس بیماری در شکم شود.