در مراحل اولیه، پا قرمز، گرم و متورم می‌شود.

در مراحل اولیه، تشخیص پای شارکو دشوار و نتایج اشعه‌ی ایکس اغلب طبیعی است. اگر نتایج اشعه‌ی ایکس و تست‌های آزمایشگاهی طبیعی باشد، پای شارکو با شناسایی علائم بیماری تشخیص داده می‌شود. احتمالاً افرادی که به دیابت و نوروپاتی محیطی مبتلا هستند و علائم زیر را دارند به پای شارکو نیز مبتلا هستند:

پای قرمز، داغ و متورم (بدون زخم پا) و بالا بودن دمای پوست پا (در مقایسه با پای دیگر).

اولین و مهم‌ترین روش درمان، کم کردن و برداشتن وزن از پای آسیب‌دیده است. در مراحل اولیه‌ی بیماری پای شارکو، برداشتن وزن از روی پا به ممانعت از ایجاد التهاب کمک کرده و از وخیم‌تر شدن بیماری و تغییر شکل پا جلوگیری می‌کند.

برداشت وزن شامل قرار دادن پا در گچ است که این کار باعث محافظت از پا شده و مانع حرکت آن می‌شود. به‌طور معمول پای بیمار بین ۸ تا ۱۲ هفته در یک سری گچ قرار داده می‌شود و گچ با فواصل یک تا دو هفته تعویض می‌گردد. برای ممانعت از اعمال وزن بر روی پای آسیب‌دیده از چوب زیربغل، واکر یا ویلچر استفاده می‌گردد. با کاهش تورم پا، گچ‌ها هم چندین مرتبه تعویض می‌شوند. پا تا زمانی در گچ می‌ماند که قرمزی، تورم و گرمی آن برطرف شود.

پس از خارج کردن پا از گچ، نوعی کفش مخصوص برای بیمار تجویز می‌شود. کفش ارتوپدی تجویز‌شده کاملاً اندازه‌ی پا بوده و فشار را کاهش می‌دهد. همچنین، مانع ایجاد زخم و آسیب مجدد می‌شود. برخی از بیماران علاوه‌بر کفش تجویز شده، به واکر ارتوتیک مهار شارکو (CROW) هم احتیاج دارند. همچنین ممکن است پزشک ایجاد تغییر در فعالیت‌های بیمار را برای جلوگیری از آسیب بیشتر به پا توصیه کند.

تغییر شکل در هر قسمت از پا یا مچ‌پا می‌تواند باعث ایجاد زخم‌های پوستی ناشی از فشار کفش یا زمین به استخوان پا شود.

درمان زخم‌ها اغلب به دلیل عوارض دیابت، گردش خون ضعیف در پاها، ایستادن طولانی‌مدت بر روی پاها و ایجاد عفونت‌ها دشوار است. زخم عفونی که بهبود نیابد می‌تواند اندام را تهدید کرده و حتی منجر به قطع پا یا ساق پا شود.