دیابت شیرین: این نوع دیابت، متفاوت از دیابت نوع ۱ است، زیرا یک بیماری خودایمنی نیست (که در آن بدن سلول‌های تولید‌کننده‌ی انسولین را از بین برده است). همچنین، بیماران تمایلی به ابتلا به عوارض رگ‌های خونی کوچک مانند رتینوپاتی (که می‌تواند باعث نابینایی شود) یا نفروپاتی (که می‌تواند باعث نارسایی کلیه شود) ندارند. اما این بیماری مانند دیابت نوع ۱ با تزریق انسولین، آزمایش خون، پیروی از یک رژیم غذایی متعادل سالم و انجام فعالیت بدنی منظم درمان می‌شود. همه‌ی افراد مبتلا به سندروم ولفرام احتمالاً در مقطعی به دیابت مبتلا می‌شوند.

دیابت بی‌مزه: در این شرایط، بدن نمی‌تواند ادرار را متمرکز کند، زیرا غده‌ی هیپوفیز خلفی (که در پایه‌ی مغز قرار دارد) به اندازه‌ی کافی هورمون وازوپرسین تولید نمی‌کند. این بدان معناست که فرد احساس تشنگی زیاد و نیاز به دفع مکرر ادرار می‌کند. همچنین، ادرار رقیق است. حدود نیمی از افراد مبتلا به سندروم ولفرام، دیابت بی‌مزه دارند.

آتروفی بینایی: به این معنی است که عصب بینایی تحلیل رفته و باعث کوررنگی و کاهش تدریجی بینایی می‌شود. همه افراد مبتلا به سندروم ولفرام در مرحله‌ای دچار آتروفی بینایی خواهند شد.

ناشنوایی: شنیدن صداهای بلند یا شنیدن در یک اتاق شلوغ، ممکن است دشوار باشد. حدود دو‌سوم افراد مبتلا به سندروم ولفرام، کم‌شنوایی خواهند داشت و از هر چهار نفر از این افراد یک نفر به سمعک نیاز دارد.

مشکلات کلیوی: می‌تواند باعث شب ادراری، نیاز به دفع مکرر ادرار و از دست دادن کنترل مثانه شود. حتی زمانی که علائم هر یک از انواع دیابت کنترل می‌شود، ممکن است این علائم را داشته باشید، زیرا این علائم ناشی از مشکل در دستگاه کلیوی است. حدود دو‌سوم افراد مبتلا به سندروم ولفرام، مشکلات کلیوی دارند.

مشکلات عصبی: این مشکلات می‌تواند شامل از دست دادن تعادل، تکان‌های ناگهانی عضلات، از دست دادن چشایی و بویایی، مشکلات تنفسی و افسردگی باشد. حدود یک‌چهارم از افراد مبتلا به سندروم ولفرام ممکن است در برخی مراحل، مشکل سلامت روانی داشته باشند.

خستگی مزمن: در افراد مبتلا به سندروم ولفرام، استقامت فیزیکی به تدریج در حال کاهش است. با پیشرفت این وضعیت، آن‌ها به مقدار فزاینده‌ای نیاز به خواب خواهند داشت.

سایر ویژگی‌های سندروم ولفرام شامل مشکلات باروری و مشکلات گوارشی است که باعث یبوست یا اسهال می‌شود.